Het verschil tussen coachen op topsport en recreatief niveau zit ‘m in het doel. Bij topsport gaat het om presteren, terwijl recreatief sporten vooral om plezier draait. Ik coach hockeymeiden in de leeftijd van 14 tot 16 jaar. En daar zit een kop op. Ik hou ervan. Redelijk en onredelijk pubergedrag op de zaterdagmiddag. Vaak hebben ze gelijk, maar ze kunnen hun frustratie nog niet sturen. Dat leren ze ook niet in het weekend ergens in een sporthal. We verloren de eerste wedstrijd. Geen moment kwamen mijn meiden in hun spel. En dat was jammer. Het plezier was weg, maar voldoende opgeladen liepen ze de zaal weer in voor de tweede wedstrijd. En daar gebeurde een heleboel. Van boos het veld afstappen, geïrriteerd door het thuispubliek tot roepen tegen de scheidsrechter met een gele kaart als gevolg. Ik hoop dat ze de ervaring meenemen naar komende zaterdag, door zich niet nog een keer gek te laten maken, want dan spelen we tegen hetzelfde team. 
Met dezelfde überfanatieke coach. Het begon zo: ‘Meisjes, meisjes we spelen huisje, geen dobbelsteen’, riep hij de zaal in naar zijn speelsters, die kennelijk in de verkeerde opstelling stonden. Hij riep en praatte en liep onrustig heen en weer. Hij irriteerde zich aan mijn meiden en sprak zich daarover uit. Er ontstond een aparte dynamiek, waarbij ouders elkaar regelmatig even aankeken. Tot hij een broodje in zijn handen kreeg gedrukt. En toen werd het stil. Rust langs de kant, voor even. Zodra het witte bolletje op was, overheerste zijn stem weer. Zaterdag spelen we weer tegen dit team. Nu met thuisvoordeel. We nemen witte bolletjes mee. Hij doet het vast uit liefde voor de sport en zijn team.  
 
Voor iedereen die hockey ook een warm hart toedraagt, zijn hier onze hockeysieraden.