GOUD! Een paar maanden geleden brainstormden Paul van Ass en ik over een motivatie-sieraad voor zijn hockeysters en staf. De hockeycoach wilde zijn team een speciaal cadeautje geven in aanloop naar Parijs. We kozen voor een armband in de kleuren van de Nederlandse vlag, met de Olympische ringen, vastgemaakt door een sluiting waarop de Eiffeltoren prijkte. In het diepste geheim maakte ik de armbandjes. En toen kwam de overdracht.

Die was nog veel geheimzinniger dan de hele operatie van het maken. Ik mocht een van de laatste trainingen bijwonen in het Wagener Stadion om hem de armbanden te overhandigen. De afspraak was duidelijk. Niemand mocht weten wie ik was en wat ik kwam doen. En dat leverde een grappige situatie op. Want wat doe je als niemand mag weten wie je bent en wat je komt doen, dan vraag je zelf ook niets. De manager bood me iets te drinken aan. Ondertussen zwaaide Paul vanaf het veld naar me. Ik stak vrolijk mijn hand op en riep ‘hoi’. Bij het aannemen van het glaasje water vroeg de manager wat mij naar het stadion bracht. ‘Oh, een afspraak met Paul, zei ik zo neutraal mogelijk. Waar ik doorgaans van alles wil weten, vroeg ik dit keer niets en bleef het verder stil tussen de staf en mij.

Na de training klom Paul de tribune op, gaf me een hand en zei: ‘Kom, we gaan lunchen.’  We pakten wat van het buffet en namen een tafeltje apart. Om ons heen zaten de hockeysters en de staf. Afvragend wie ik was. Ze keken, lachten en keken nog een keer. Ik was de mysterieuze vrouw die met de bondscoach lunchte. 

De volgende dag werd alles duidelijk, toen Paul tijdens zijn speech de motivatie-armbanden aan elke speelster en staflid uitdeelde. En we weten allemaal hoe het afliep met een GOUDEN MEDAILLE!